Biuletyn Informacji Publicznej
Proces decyzyjny powinien opierać się na identyfikacji miejsc strat energii, których modernizacja przyniosłaby wymierne korzyści. Najpopularniejszymi usprawnieniami w zakresie budynków są: modernizacja oświetlenia, ocieplenie ścian i dachów, wymiana okien i drzwi oraz wymiana źródeł ogrzewania i ciepłej wody użytkowej (c.w.u.). W przypadku transportu wyróżnić można okresową kontrolę pojazdów, dbanie o odpowiednie ciśnienie w oponach czy też wdrożenie zasad eco-drivingu. W obszarze przemysłu natomiast: izolacja termiczna ciągów technologicznych, uszczelnienie systemów przesyłu mediów czy odzysk ciepła procesowego. To tylko niektóre kwestie wymagające szczególnej uwagi.
Usprawnienia mogą mieć charakter kosztowy lub bezkosztowy. Przykładami usprawnień niewymagających finansowania są: użytkowanie urządzeń minimalizujących straty energii, tzw. ograniczenie marnotrawstwa, wdrożenie dobrych praktyk podnoszących świadomość energetyczną czy też wdrożenie zasad eco-drivingu. W przypadku ich wdrożenia można szacować zysk energetyczny na poziomie do 3% zużycia energii. Natomiast dla usprawnień kosztowych typu: modernizacja oświetlenia, źródła ciepła czy też zastosowanie dodatkowej izolacji ścian zewnętrznych i dachu szacowany zysk energetyczny jest uzależniony od zastosowanych technologii oraz powierzchni modernizowanych elementów, a także ich stanu technicznego przed zastosowaniem dodatkowej izolacji. Efekt ekonomiczny wprowadzanych modernizacji warunkuje czas zwrotu z inwestycji, który w przypadku budynków wynosi ok. 10 lat, procesów – ok. 5 lat, a wymiany oświetlenia nawet mniej niż 3 lata.
Jak wskazuje Międzynarodowa Agencja Energetyczna, efektywność energetyczna jest jednym z kluczowych elementów polityki uniezależniania się od importu paliw kopalnych. To najbardziej efektywny kosztowo sposób zaspokojenia zapotrzebowania na energię, a jej zaniechanie będzie generowało wysokie koszty produkcji energii i opłat za emisje dla całego społeczeństwa.
Przyspieszenie tempa modernizacji energetycznej budynków i inwestowanie w kompleksowe i głębokie modernizacje jest kluczowym elementem zmian będących częścią unijnego pakietu reform prowadzących do neutralności klimatycznej. Przewiduje się, że do 2030 r. unijna dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej i dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, podlegające rewizji w ramach Fit for 55 zmniejszą zapotrzebowanie na gaz w budynkach o 45 mld m3 rocznie w porównaniu ze stanem obecnym. To także jeden z głównych celów przedstawionego ostatnio przez Komisję Europejską planu REPowerEU, którego celem jest większa odporność unijnego systemu energetycznego. Nie będzie ona możliwa do osiągnięcia bez zwiększenia efektywności energetycznej budynków, której następstwem będzie zmniejszenie zapotrzebowania na energię, łatwiejsza dywersyfikacja dostaw, większy udział energii ze źródeł odnawialnych, czy szybsze ograniczenie zużycia paliw kopalnych.
W opublikowanych ostatnio założeniach do aktualizacji Polityki energetycznej Polski do roku 2040. została uwzględnia konieczność szybkiego uniezależnienia się krajowej gospodarki od importowanych paliw kopalnych, a jej główne filary to zwiększenie dywersyfikacji technologicznej i rozbudowa mocy opartych o źródła krajowe, rozwój odnawialnych źródeł energii i poprawa efektywności energetycznej, dzięki której ograniczony zostanie popyt na energię, zredukowane zapotrzebowanie na surowce w szczególności poprzez renowację energetyczną budynków.